Kazimierz Wierzyński

Kufer

Na stry­chu śpi mój po­wrót,

Ku­fer bla­chą oku­ty, wa­li­zy,

Cała moja oj­czy­zna,

Pasz­por­ty, oby­wa­tel­stwa,

Emi­gra­cyj­ne wizy.

 

Ku­fer, mój wiel­ki ma­ją­tek,

Któ­re­go tu­taj mam bro­nić,

Nor­mal­ny nie­szczę­ścia po­czą­tek

I obłą­ka­ny ko­niec.

 

Ku­fer sta­rych zjeł­cza­łych dzie­ci,

Go­to­wych da­lej dzie­cin­nieć i głu­pieć

I śród nie­zdat­nych na nic ru­pie­ci

Sa­mot­ność dzi­ka, go­rycz no­stal­gii,

Naj­roz­pacz­liw­szy ru­pieć.

 

Psie wy­cie za moją zie­mią kar­pac­ką,

Spazm do któ­re­go wstyd się przy­znać –

I prze­pro­wadz­ka za prze­pro­wadz­ką,

Z Ame­ry­ki do Eu­ro­py,

Z Eu­ro­py do Ame­ry­ki,

Ku­fer na ple­cach

Scho­dzo­ne sto­py,

Oj­czy­zna.

 

Taki jest ba­gaż. Taki wo­jaż,

Taki mój roz­kład jaz­dy:

Wszyst­kie stro­ny świa­ta otwar­te

A wyj­ścia z żad­nej.

 

Taki jest po­trzask. Ani co wziąć stąd

Ani z czym do­biec na ko­niec:

Strych mój i po­wrót,

Zgu­ba i mi­łość,

Któ­rej za­bić nie umiem

Ani obro­nić.