Adam Mickiewicz

Pan Tadeusz

Dziś dla nas, w świecie nieproszonych gości,

W całej przeszłości i w całej przyszłości

Jedna już tylko jest kraina taka,

W której jest trochę szczęścia dla Polaka,

Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie

Święty i czysty, jak pierwsze kochanie,

Niezaburzony błędów przypomnieniem,

Niepodkopany nadziei złudzeniem,

Ani zmieniony wypadków strumieniem.

Gdziem rzadko płakał, a nigdy nie zgrzytał,

Te kraje radbym myślami powitał,

Kraje dzieciństwa, – gdzie człowiek po świecie

Biegł jak po łące, a znał tylko kwiecie

Małe i piękne, jadowite rzucił,

Ku pożytecznym oka nie odwrócił,

 

Ten kraj szczęśliwy, ubogi i ciasny!

Jak świat jest boży, tak on był nasz własny!

Jakże tam wszystko do nas należało,

Jak pomnim wszystko, co nas otaczało:

Od lipy, która koroną wspaniałą

Całej wsi dzieciom użyczała cienia,

Aż do każdego strumienia, kamienia,

Jak każdy kątek ziemi był znajomy

Aż po granicę, po sąsiadów domy! […]

 

Bo któż tam mieszkał? – Matka, bracia, krewni,

Sąsiedzi dobrzy. Kogo z nich ubyło,

Jakże tam o nim często się mówiło,

Ile pamiatek, jaka żałość długa,

Tam, gdzi do pana przywiążańszy sługa,

Niż w innych krajach małzonka do męża,

Gdzie żołnierz dłużej żałuje orężą,

Niż tu syn ojca; po psie płaczą szczerze

I dłużej, niż tu lud po bohaterze.

[…]