Oscar Wilde

 Portret Doriana Greya

[…] – Usiądźmy w cieniu – rzekł lord Henryk. – Parker przyniósł właśnie coś do picia, a jeśli pan jeszcze dłużej będzie stać na tym upale, zepsuje pan sobie cerę i Bazyli nie będzie pana chciał malować. […]

– Bo jest pan cudownie młody, a młodość jest jedynym dobrem godnym posiadania.

– Ja tego nie czuję, lordzie Henryku.

– Tak, teraz pan tego nie czuje. Ale kiedyś, gdy pan będzie stary i brzydki, gdy myśl zmarszczkami porysuje panu czoło, a namiętność ohydnym żarem spali usta, wtedy pan to odczuje. Teraz, gdziekolwiek się pan zwróci, oczarowuje pan wszystkich. Czy tak będzie zawsze? Panie Gray, pan jest cudownie piękny. Proszę nie marszczyć czoła. To prawda. A piękność jest formą geniuszu, piękność jest czymś więcej niż geniusz, gdyż nie potrzebuje komentarza. Należy do wielkich faktów świata jak słońce, wiosna lub odbicie w ciemnych wodach owej srebrnej łuski, którą nazywamy księżycem. Wątpić w nią niepodobna. Posiada boskie prawo panowania.[…]

Z młodością przeminie też pańska piękność i nagle pan odkryje, że nie czekają pana już triumfy lub  że musi się pan zadowalać tymi mizernymi zwycięstwami, które wspomnienie młodości uczyni bardziej gorzkimi od klęsk. Każda odmiana księżyca zbliża pana do czegoś strasznego. Czas panu zazdrości i przypuszcza szturm do pańskich lilii i róż. Stanie się pan blady, będzie pan miał zapadniętą twarz i szklane spojrzenie. Okropnie będzie pan cierpieć. O, trzeba korzystać  z młodości, dopóki ją pan ma. Niech pan nie roztrwania złota swoich dni, nie słucha gderaczy, nie pomaga tym, którzy są beznadziejnie zmarnowani, nie składa swego życia w ofierze głupcom, ludziom pospolitym, ordynarnym. Wszystko to są cele chorobliwe, fałszywe ideały naszych czasów. Niech pan żyje. Niech pan żyje życiem pełnym czaru, który się w panu kryje. Niech pan nie zaniedbuje niczego. Proszę ciągle szukać nowych wrażeń. Nie bać się niczego… Nowy hedonizm – oto, czego wiek nasz potrzebuje. Pan mógłby się stać jego widocznym symbolem. Ze swą osobowością może pan zrobić wszystko. Świat należy do pana – przez jeden sezon…[…] Bo młodość pańska potrwa tak krótko, tak bardzo krótko! Pospolite kwiaty więdną, ale rozkwitają na nowo. […] Ale nasza młodość nie wraca nigdy, tętno radości, jakie w nas bije w dwudziestym roku życia, słabnie. […] Młodość! Młodość! Nie ma na świecie nic nad młodość!

Oscar Wilde, Portret Doriana Graya, Czerwonak 2015