Krzysztof Kamil Baczyński

Biała magia

 

Sto­jąc przed lu­strem ci­szy

Bar­ba­ra z rę­ka­mi u wło­sów

na­le­wa w szkla­ne cia­ło

srebr­ne kro­pel­ki gło­su.

 

I wte­dy jak dzban- świa­tłem

za­peł­nia sie i szklą­ca

przej­mu­je w sie­bie gwiaz­dy

i bia­ły pył mie­sią­ca.

 

Przez cia­ła drżą­cy pry­zmat

w mu­zy­ce bia­łych iskier

ła­si­ce sie prze­śli­zną

jak snu pu­szy­ste list­ki.

 

Oszro­nia sie w nim niedź­wie­dzie,

ja­sne od gwiazd po­lar­nych,

i my­szy się stru­mień prze­wie­zie

pły­nąc la­wi­na gwar­ną.

 

Aż na­peł­nio­na mlecz­nie,

w sen sie po­wo­li za­pad­nie,

a czas me­lo­dyj­nie osią­dzie

ka­ska­da bla­sku na dnie.

 

Więc ma Bar­ba­ra srebr­ne

cia­ło. W nim prę­ży się mięk­ko

bia­ła ła­si­ca mil­cze­nia pod nie­wi­dzial­na ręką.

 

4 I 42 roku  w nocy

Kliknij ZOBACZ ODPOWIEDŹ, aby poznać interpretację utworu.