Cyprian Kamil Norwid

Nerwy

 

Byłem wczora w miejscu, gdzie mrą z głodu –

Trumienne izb oglądałem wnętrze:

Noga powinęła mi się u schodu,

Na nie obrachowanym piętrze!

 

*

Musiał to być cud – cud to był,

Że chwyciłem się belki spróchniałéj…

(A gwóźdź w niej tkwił

Jak w ramionach krzyża!…) – uszedłem cały! –

 

*

Lecz uniosłem… pół serca – nie więcéj –

Wesołości?… zaledwo ślad!

Pominąłem tłum, jak targ bydlęcy;

Obmierzł mi świat…

 

*

Muszę dziś pójść do Pani Baronowej,

Która przyjmuje bardzo pięknie,

Siedząc na kanapce atłasowej –

Cóż powiem jej…

 

…Zwierciadło pęknie,

Kandelabry się skrzywią na realizm

I wymalowane papugi

Na plafonie – jak długi –

Z dzioba w dziób zawołają: „Socjalizm!”

 

*

Dlatego usiądę z kapeluszem

W ręku – – a potem go postawię

I wrócę milczącym faryzeuszem

– Po zabawie.

Kliknij ZOBACZ ODPOWIEDŹ, aby poznać interpretację utworu.