U fortuny to snadnie,

Że kto stojąc, — upadnie;

A który był dopiero u niej pod nogami,

Patrzajże go po chwili, a on gardzi nami.

Wszystko się dziwnie plecie

Na tym tu biednym świecie;

A ktoby chciał rozumem wszystkiego dochodzić,

I zginie, a nie będzie umiał w to ugodzić.

Prózno ma mieć na pieczy

Śmiertelny wieczne rzeczy;

Dosyć na tem kiedy wie, że go to nie minie,

Co z przejźrzenia Pańskiego od wieku mu płynie.

A nigdy nie zabłądzi,

Kto tak umysł narządzi,

Jakoby umiał szczęście i nieszczęście znosić,

Temu mężnie wytrzymać, w owem się nie wznosić.

Chwalę szczęście stateczne:

Niechceli też być wieczne?

Spuszczę, com wziął, a w cnotę własną się ogarnę,

I uczciwej chudoby bez posagu pragnę.

Nie umiem ja, gdy w żagle

Uderzą wiatry nagle,

Krzyżem padać, i świętych przenajdować dary,

Aby łakomej wodzie Tureckie towary

Bogactwa nie przydały,

Wpadwszy gdzie między skały;

Tam ja bezpiecznem sercem, i pełen otuchy

W równej fuście popłynę przez morskie rozruchy.