Stanisław Barańczak

Te słowa

Te słowa z mównic i te w rozmównicach,

te grubą nicią głosu zaszywane

w grantowy worek garnituru,

tamte rozbierane do naga z drelichu

przed osobistą zniewagą rewizji;

te, znane ze zbyt częstego słyszenia, i tamte,

z trudem przypominane za zawsze zbyt rzadkich

widzeniach; te słowa, które łatwo

dają się cedzić przez sitko mikrofonu,

i tamte, które muszą przebić się przez kratę

z trudem o wiele większym; te,

wygłaszane z nieustraszonym bezwstydem, i tamte,

wyciszane ze wstydliwej obawy przed uchem

strażnika; te, mówione prosto

w suche oko kamery, i tamte, które mówiąc,

spuszcza się wzrok, bo trudno znieść kobiece łzy;

te słowa, które przerywane są na salach obrad

przez burzliwe, długo nie milknące owacje,

i tamte, w salach widzeń przerywane

interwencją czujnego zegara: te słowa,

te słowa mów zbyt długich i zbyt krótkich rozmów

 

są – wiem, że to niepojęte – słowami

jednego i tego samego języka

 

Stanisław Barańczak, 159 wierszy, Kraków 1991