Julian Tuwim

Życie codzienne

Ta­jem­ni­cze­ją rze­czy, fan­ta­stycz­nie­ją zda­nia,

I mó­wić co­raz trud­niej i mil­czeć co­raz bo­le­śniej,

Ob­ra­sta­ją na­tręt­nym szep­tem głę­bi­ny miesz­ka­nia,

Krze­sło, przy sto­le za­czę­te, me­lo­dią koń­czy się we śnie.

Z dnia na dzień wię­cej zna­czy każ­de sło­wo co­dzien­ne,

Mchem wie­ków ob­ro­śnię­te, kor­ci ukry­tą pierw­szy­zną.

Przy­kła­dam ucho do me­bli – sły­szę szu­my ta­jem­ne:

Skar­żą się dęby, skar­żą i pła­czą za oj­czy­zną.

Kliknij ZOBACZ ODPOWIEDŹ, aby poznać interpretację utworu.