Julian Przyboś

Z Tatr

 

Pamięci taterniczki, która zginęła na Zamarłej Turni

 

Słyszę:

Kamienuje tę przestrzeń niewybuchły huk skał.

 

To – wrzask wody obdzieranej siklawą z łożyska

i

gromobicie ciszy.

 

Ten świat, wzburzony przestraszonym spojrzeniem,

uciszę,

lecz –

Nie pomieszczę twojej śmierci w granitowej trumnie Tatr.

 

To zgrzyt

czekana,

okrzesany z echa,

to tylko cały twój świat

skurczony w mojej garści na obrywie głazu;

to – gwałtownym uderzeniem serca powalony szczyt.

Na rozpacz – jakże go mało!

A groza – wygórowana!

Jak lekko

turnię zawisłą na rękach

utrzymać,

i nie paść,

gdy

w oczach przewraca się obnażona ziemia

do góry dnem krajobrazu, niebo strącając w przepaść!

 

Jak cicho

w zatrzaśniętej pięści pochować Zamarłą.

Kliknij ZOBACZ ODPOWIEDŹ, aby poznać interpretację utworu.